Er zijn omstandigheden waarin mensen per toeval verzeild raken en door de omstandigheden gedwongen, boven zichzelf uitstijgen. Het 463rd Parachute Field Artillery Battalion tijdens de gevechten rond Bastogne is hiervan een typisch voorbeeld.
Na Operatie Market Garden, werd het 463rd naar de omgeving van Reims gezonden voor rust en heruitrusting. De eenheid maakte feitelijk deel uit van de 17th Airborne Division maar deze eenheid was nog in Groot-Brittannië voor opleiding en daarom was het 463rd om logistieke redenen tijdelijk toegevoegd aan de 101st Airborne Division. Toen de 101st op 17 december naar Bastogne gezonden werd, bestond er enige twijfel over wat het 463rd moest doen. Lt Col John Cooper, bevelhebber van de 463rd, stelde de vraag aan General McAuliffe, die de leiding van de 101st in handen had door de afwezigheid van Major General Taylor, de eigenlijke bevelhebber die zich op dat moment in de Verenigde Staten bevond, en zijn adjunct, Brig. General Higgins, in Groot-Brittannië voor een debriefing van de operaties in Zuid-Nederland. McAuliffe stuurde Cooper door naar Col Harper van het 327th Glider Infantry Regiment die over geen eigen artillerie beschikte. Harper was maar wat blij met de versterking en zo vertrok ook het 463rd Battalion naar Bastogne. In een ingeving van het moment liet Cooper de vrachtwagens nog even langs het munitiedepot van Mourmelon rijden met instructies om zoveel mogelijk munitie te laden en elk vrij plekje in de voertuigen vol te stouwen. Het was een gelukkige ingeving die hen goed zou uitkomen enkele dagen later toen ze volledig omsingeld en afgesneden van bevoorrading in Bastogne zaten.
Het 327th GIR nam stellingen in ten westen van Bastogne en het 463rd PFAB installeerde zich in Hemroulle. Lt Col Cooper stuurde zijn vrachtwagens terug naar Reims met de opdracht nog meer munitie aan te voeren maar toen de Duitse troepen de omsingeling sloten op 19 december waren ze op zichzelf aangewezen. Na de eerste schermutselingen was er op 22 december nog munitie over voor ongeveer één dag. Op 23 december kwamen C-47s voorraden droppen; eentje werd geraakt door flak en maakte een noodlanding in de buurt van de stellingen van het 463rd. Kerstdag zou cruciaal worden voor de strijd in deze sector.
Op de vooravond van Kerstmis, toen het duidelijk was dat de strijd die kant op kwam, werden nog een aantal kleine eenheden als versterking naar deze sector gezonden. Aan de Duitse kant konden de Amerikanen het geluid van de motoren van de Duitse tanks horen en ze hadden voorbereidingen getroffen om de aanval af te slaan met de beperkte middelen die voorhanden waren. Op 25 december was het dan zover: Duitse tanks met ondersteunende infanterie liepen de Amerikaanse voorposten onder de voet in. De Duitse tanks dachten dat ze al door de Amerikaanse linies waren en toen ze even later Hemroulle bereikten dachten ze de rand van Bastogne bereikt te hebben. De 18 Duitse tanks splitsten zich in twee groepen, de ene groep ging richting Hemroulle, de andere richting Champs. De groep die richting Hemroulle reed, hield even halt, schijnbaar om te eten. De Amerikanen telden 11 tanks met talrijke soldaten maar er was nog weinig licht op dat vroege uur en het was moeilijk om de nationaliteit van de tanks te onderscheiden. Lt Col Cooper, die wist dat Amerikaanse versterkingen onderweg waren naar Bastogne, wou een friendly fire incident vermijden en gaf instructies om te wachten tot een positieve identificatie mogelijk was. Van zodra de tanks opnieuw in beweging kwamen, was het klaar en duidelijk dat het Duitse tanks betrof. Drie houwitsers vuurden rechtstreeks op de eerste tanks waarbij er meteen enkele dusdanig beschadigd werden dat de bemanning ze in allerijl verliet. Alle andere stukken begonnen daarna ook te vuren, samen met alles wat de infanterie voorhanden had. Rond 8.30u was de Duitse infanterie tot op minder dan 200 meter van de commandopost van het 463rd genaderd en Cooper beval om alle geheime documenten en de cryptografische machine te vernietigen. Maar omstreeks 9u, met de vernietiging van de laatste Duitse tank, was de strijd voorbij. Ook de zeven Duitse tanks die richting Champs gingen, moesten eraan geloven. De resterende Duitse troepen trokken zich terug op een helling ten westen van Hemroulle maar door de hard bevroren grond, konden ze zich niet ingraven en zo waren ze een gemakkelijk doelwit voor de Amerikaanse artillerie. Tijdens een korte pauze in de beschieting, trokken ze verder terug richting Flamisoul waar ze door de Geallieerde vliegtuigen bestookt werden. Tegen de avond was de strijd gestreden en waren de meeste Duitse aanvallers gesneuveld, gekwetst of gevangen genomen.
Het 463rd maakte een beschadigde Duitse tank buit. Het tuig kon nog rijden en een van de officieren reed met de tank naar het hoofdkwartier van het bataljon. Later op de dag kwam Generaal McAuliffe de eenheden in Hemroulle bezoeken. McAuliffe was ervan overtuigd dat artillerie nooit een tank kon vernietigen, alleen maar beschadigen, zoals een officier van de 101st aan Cooper ooit verteld had. In Hemroulle moest McAuliffe toegeven dat het zonder meer vast stond dat het 463rd minstens twee tanks uitgeschakeld had.
De volgende dag, 26 december, brak Patton door de omsingeling van Bastogne.
De 463rd PFAB bleef nog tot 15 januari 1945 in Bastogne om steun te verlenen aan de troepen die de Duitse invallers terugdreven; daarna gingen ze mee met de 101st Airborne Division richting Duitsland. Op 31 januari kreeg Lt Col Cooper bevel om zich bij zijn originele eenheid, de 17th Airborne Division te voegen. Maar Generaal Taylor, die ondertussen het bevel van de 101st overgenomen had, gaf aan dat de 463rd onlosmakelijk verbonden was met de 101st en dat het slecht zou zijn voor de moraal en effectiviteit van de divisie en het bataljon indien hun wegen nu zouden scheiden. Van hogerhand kwam dan het bericht dat het 463rd verder bij haar adoptiedivisie kon blijven.
Op de kerk van Hemroulle hangt een bescheiden gedenkplaat die herinnert aan de gevechten van Kerstdag 1944. Op een aantal plaatsen in en rond Bastogne staan bij de gedenktekens en monumenten ook informatieborden van het ‘Circuit historique’ en dat is ook in Hemroulle het geval, halte nummer 14 van het circuit.
